3e week (1)

Zondag was mijn vrije dag. Ik had met Lea afgesproken om samen naar de stad te gaan. De bus zou om 12:00 vertrekken, maar zoals mensen al hadden gewaarschuwd zijn Afrikanen heel relaxed, en komt de bus zo maar twee uur later. We zaten dus om 14:00 eindelijk in de bus op weg naar Libreville. Het is zo apart om Libreville te zien. Het is schokkend. Ik heb in het begin geen enkel fantsoenlijke gebouw gezien. Overal waar je keek waren sloppenwijken en gebouwen die elk moment in elkaar konden storten. Af en toe zag je een mooi gebouw en die was dan van de president of van andere belangrijke mensen.

Wat mij ook opviel was de chaos. Overal krioelt het van de mensen en auto's. Mensen lopen of rennen gewoon overal. De busschauffeur moet dan ook vaak remmen, omdat er ineens mensen besluiten om een snelweg over te steken. (snelweg in gabons perspectief). Daarnaast is er ook geen orde op de wegen zelf. De auto's rijden waar ze zelf willen, er zijn geen strepen op de wegen. De hoorn hoor je dus ook redelijk vaak.

Het aller gekst wat we zijn tegengekomen zijn de koeien met horns van een half meter lang. Een stuk of 20 koeien passeren uit het niets een snelweg.

Wat triest was (eigenlijk was alles  triest) was dat er een man rond rende zonder kleren. Hij was helemaal bedekt met een soort zwarte poeder.

De bus bracht ons uiteindelijk niet naar een plek toe, maar gaf ons een bustour door Libreville. Hij heeft ons ook het strand laten zien. Alweer was het vol met mensen. Op een paar plekken op het strand waren er mensen die coconuts klaar maakten. Thuis vind ik dat niet lekker, maar deze waren echt verrukkelijk! Het water was verukkelijk, maar het vlees was nog steeds niet lekker.

Na drie uur te hebben rondgereden werden we weer afgezet bij het schip.

Lea en ik waren ontzettend moe dus gingen we voor een half uurtje slapen, voordat de party begon. Om half 6 was er een party voor twee Duitsers in onze STEP groep.

Zondag was een mooie dag. Maandag was ik ook vrij, en aangezien de meeste dat niet zijn is het best saai, maar dat veranderde toen ik in de eind van de middag mijn c-day had. Dit keer moesten we in een groepje naar de bookfair om met de Gabonners te communiceren. Met iemand van Aruba besloten we iets te doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat ooit zou doen. Ik ging als el capitano! hahaha. Ik moest dan in zo'n grote el capitano pak om rond te lopen en met mensen op de foto te gaan. De Gabonners vinden dat blijkbaar helemaal te gek. Ondanks ze in een krot wonen hebben ze bijna allemaal dure telefoons en willen ze graag op de foto.

Na het avondeten moest ik een aankondiging maken in het Frans. Dat was wat. Ik was opgelucht toen een Fransman het over wou nemen voor de volgende aankondigingen.

De Gabonners zijn zo open voor het geloof. Het is zo anders dan in Nederland. Ik moest aan het eind van de avond boekjes uitdelen voor de mensen die vertrokken. Het boekje gaat over de bijbel en over God in hun cultuur. Iedereen wil zo'n boekje, soms willen ze er wel vier stuks meenemen.

Toen we bijna dicht gingen stonden er drie vrouwen om mij heen. Ze vroegen op een gegeven moment of ik getrouwd ben. Ik moest hard lachen terwijl ik vertelde dat ik maar 18 jaar oud ben. Ze konden het niet geloven. En ik kon niet geloven dat zij al bijna 30 jaar oud zijn, want ze leken alsof ze ook 18 jaar oud waren.